‘Let Go Or Be Dragged’ is het tweede album van The Manic Shine: Ozzie Rodgers (leadzang/gitaar), Orren Karp (achtergrondzang/gitaar), Hutch Hutchison (bas), Tamir Karp (drums/achtergrondzang). Gelijkaardige artiesten: Incubus – Make Yourself, Tool – Lateralus, Rage Against The Machine – Evil Empire, Joe Satriani – Strange Beautiful Music, Isis – Panopticon, Perfect Circle – Thirteenth Step, Audioslave – Out Of Exile.
Ze zijn een zeldzame combinatie van buitengewone muzikanten die buitengewone muziek maken. ‘Let Go Or Be Dragged’ opent met “Tin Crown Kings” die je in het gezicht slaat met een dikke Rage-achtige riff die uitgroeit tot een enorme golf terwijl het refrein hoog boven je hoofd zweeft. Dit is een 360 graden dynamisch album en de productie is ongelooflijk met een breed spectrum aan ingewikkelde details en krachtige soundscapes. Het baselement, geleverd door Hutch, presteert als een groot aantal andere instrumenten en wisselt tussen melodische en percussieve stijlen met een scala aan effecten. Hutch en Tamir vormen een werkelijk formidabele ritmesectie, zonder wie deze band niet dezelfde impact zou kunnen hebben.
Luisteren naar het nummer “Weightless”, een geweldig voorbeeld van mensen die weten hoe ze alle aspecten van hun muzikaliteit en natuurlijke talenten kunnen gebruiken om intellectueel stimulerende muziek te creëren die als auditief goud stroomt in de open hongerige oren van een natie die uitgehongerd is naar echte muziek. Ik zou Hutch en Tamir willen vergelijken met een jongere versie van Justin Chancellor en Danny Carey van Tool. Ik weet dat dit een nogal gewaagde uitspraak is, maar als ik terugdenk aan Tool in hun kindertijd, waren ze lang niet zo ontwikkeld als deze jongens in vergelijking en ik geloof dat wat deze jongens hebben “Zwaartekracht” is. Ze zijn muzikaal magnetisch verbonden tot op het punt van telepathie.
Een ander paar telepaten zijn Ozzie en Orren, om het geluid uit te leggen dat deze jongens afvuren als een Star Wars lazer battle, wat dacht je van een amalgaam van Joe Satriani’s beste rockin-leadwerk, Tom Morello’s drop-tuned whammy pedaling funk-stijl, Adam Jones’ duisternis, De persona van Jimi Hendrix, de pink van Ritchie Blackmore en de effecteninstallatie van Russian Circles. Als de belangrijkste zanger en het middelpunt van de live-act van de band, is Ozzie een absolute krachtpatser van talent dat uit hem stroomt terwijl hij in perfecte synchronisatie met de volledige band moshes terwijl hij feilloos riff na riff hamert en afvuurt in zwaaiende technische tovenarij. .
Mijn persoonlijke favoriete nummer “Libra” heeft zo’n goed uitgebalanceerd crescendo dat zich over de hele lengte van het nummer opbouwt op verschillende manieren om kracht op te bouwen terwijl het een zachte sfeer behoudt en er een echte hook aan heeft. Ik denk dat het opvalt omdat het grotendeels stil is, terwijl veel van de andere nummers erg luid zijn en een stijgende energie hebben die door complexe structuren wordt doorzeefd. Tin Crown Kings was een perfect openingsnummer voor het album en ideaal voor een single en video. Het biedt een samengevatte versie van wat het album wil bereiken, en dat kun je vinden op het YouTube-kanaal van The Manic Shine.
De wilde reeks melodieën die uit deze plaat schieten is intens om het heel licht uit te drukken. Dit is letterlijk het album van 2013. Als je graag versteld staat van showmanschap, muzikaliteit en puur onvervalst talent, koop dan dit album, want het zal je versteld doen staan.
